Vanmorgen plaatste ik op de Facebook pagina van Vrijgevig Tienen een heleboel materiaal dat toebehoorde aan mijn hond Zuri.  Nadat de relatie met mijn vorige partner eindigde, zowat 2 jaar geleden, bleven we een jaar co-ouderschap houden over onze prachtige Basenji. Dit jaar was belangrijk voor mij en mijn zoon. In mijn innerlijke bus ging het er nochtans heftig aan toe.

Een deel in mij vond het zeer moeilijk om steeds contact te hebben met mijn ex partner, een ander deel kon de hond niet loslaten, hij vormde niet alleen een herinnering aan wat er ooit was, maar het feit dat hij steeds zo welgezind rondliep in zijn ‘ouderlijk huis’, gaf mij iedere keer een goed gevoel. Niettegenstaande de vele opmerkingen dat ik wel gek moest zijn om dit systeem vol te houden, was er ook een koppige rebel in mij die zou en moest volharden. Een jaar geleden kwam dit innerlijk strijdtoneel ten einde. Het werd duidelijk dat de emotionele spanningen om dit vol te houden te groot werden. Dat ik teveel vroeg van mijn innerlijke kleine meisje, dat steeds opnieuw de hond knuffelde , en weer moest loslaten, dat steeds opnieuw de vertrouwde aanblik van mijn ex-partner zag en heel moeilijk de nieuwe energie in onze interactie kon begrijpen en aanvaarden.

Op een oktoberdag vorig jaar toen het , heel anders dan vandaag,  barkoud was trok ik met mijn zoon naar het dierenasiel, op zoek naar wat we een ‘ troostkatje’ noemden. Een kleine kitten, Dora, die ons huis kwam opvrolijken. Tot op de dag van vandaag is ze een zeer aanhankelijke, hoogsensitieve kat die onze emoties perfect aanvoelt. Pols verstuikt? Dora komt op de schoot liggen. Plots verdriet? Dora komt de hand likken. Een echte troostkat. Het hondenkussen van Zuri, met bijhorend fleecedeken bleef al die tijd in de woonkamer liggen, samen met een grote mand met speelgoed. Ook hier voelde ik de innerlijke bus roeren. Ja, natuurlijk was het al te belachelijk, zoveel ruimte nog geven aan een dier dat er niet meer was. Maar heel af en toe werd mijn blik getrokken naar dat grijze kussen en merkte ik dat mijn kleine meisje ermee resoneerde, soms een moment van nostalgie, soms een moment van verdriet, soms enkel nog een vage herinnering die werd opgeroepen.

Twee maand geleden verhuisde het materiaal naar de kelder. Zomaar. Ik dacht er niet eens echt over na, het kon. Het moment was daar om mijn woonkamer te ontdoen van de laatste tastbare herinneringen aan een zeer liefdevolle relatie, met mijn ex partner, en met Zuri.

En vandaag, bij het opruimen van de kelder, en omdat ik er sinds mijn single bestaan veel aan heb om op te ruimen en leegte te creëren, zette ik al het materiaal op  de pagina ‘ Vrijgevig Tienen’. Binnen de 5 minuten reageerde een dame die hier in de buurt woont. In een levendige conversatie via Messenger gooide ik er prompt uit dat dit materiaal bij Zuri hoorde, mijn hond. Ik vertelde haar over het co ouderschap en onmiddellijk wist ik ook dat zij na haar scheiding de hond had mogen houden en dat die haar gered had. Een uur later stond deze dame voor mijn deur. Ik had intussen al het materiaal wat ik nog had verzameld. Bleek dat zij alles zou brengen naar San Anton, een organisatie die ik eerder al sponsorde. Ze laadde alles in haar wagen, ik kreeg een krop in mijn keel. Mijn kleine meisje roerde zich. De dame keek me nog even aan. ‘ Wat moedig dat je dit doet’.  Ja, moedig, toch nog, na al die tijd en al die fases van loslaten. Maar wel blij dat ik mezelf de tijd gegund heb om afscheid te nemen. Niet definitief. Want mijn herinneringen zijn er natuurlijk altijd. Dankbaar ook dat ik mijn kwetsbaarheid honoreerde, tot op het laatste moment, in het contact met deze wildvreemde dame. Hoe gelijklopend zijn de verhalen die we allemaal delen. Hoe weinig moeite kost het om er een glimp van op te vangen en ons verbonden te voelen. Door het leven en wat het ons brengt.

Marijke