Een cliënte keek vandaag argwanend naar het kleine blauwe stoeltje dat ik had neergezet als symbool voor haar kleine meisje. Ze vertelde me dat ze al jarenlang probeert weg te blijven van dit meisje, en dat dat meestal goed lukt. Ze heeft geen idee wat ze er moet mee aanvangen. Ze is bang om overweldigd te worden door het verdriet. We praten wat over het meisje zonder dat ze naar het stoeltje kijkt.
Soms gebeurt het in het vierde gesprek, soms in het tiende en ook wel eens in het twintigste. Het moment waarop ik de zin uitspreek: ‘ je bent slachtoffer van een trauma.’ De cliënt in kwestie is in zijn of haar jeugd meedogenloos gepest, seksueel misbruikt of psychisch verwaarloosd. De reacties zijn heel verschillend.
