Ik ben bang en dat is normaal In deze tijden van onzekerheid is het normaal dat je angstgevoelens hebt. Het is dus al belangrijk om te beseffen dat het geen teken van zwakte is, maar wel een normale reactie op een abnormale situatie. Dat is immers waarin we ons bevinden, een abnormale situatie. […]
Ze is moe. Er is net iets heel intens gebeurd. Haar gekwetste kleine meisje is helemaal verschenen. Ze werd niet overspoeld, ook al was er zeer veel emotie. Ze legde haar hand op haar buik en kon erbij blijven zitten. Ik moest niets doen, gewoon aanwezig zijn en af en toe rustige, aanmoedigende klanken laten horen. Uiteindelijk zie ik dat haar ademhaling kalmeert. […]
Maandenlang wurgde mijn innerlijke criticus me. Ik bleef dezelfde mantra herhalen. ‘Ik ben niet de juiste therapeut voor haar, ik maak het alleen maar erger, dit moet stoppen.’ De therapie begon hier onder te lijden. Dat kon niet anders. Mijn natuurlijke stijl verkrampte. Droogde op tot een volledig lege woestijn. […]
Dan ben je een heel weekend aan het sukkelen met een nieuwe layout voor je nieuwsbrief, je zoekt naar iets wat bij de nieuwe website past. Je klungelt in een programma waar je jaren niet meer echt in gewerkt hebt. Je test. Je test nog eens. En opnieuw. Dan komt er uiteindelijk een moment waarop je zegt ‘Foert, het is goed genoeg’ en je drukt op verzenden. Met die ene druk op de knop stuur je een mail naar enkele duizenden abonnees met de ongelooflijk ronkende titel Test10… […]
De stilte voor de lezing. Het materiaal staat klaar. Het stoeltje is er altijd bij. Velen weten intussen waarvoor het staat. Kwetsbaarheid. Mijn eigen kwetsbaarheid ook. Tijdens de minuten voor de lezing start gieren de zenuwen door mijn lijf. Dan weet ik dat zij wakker is. Dat kleine stukje in mij dat het eng vindt. […]
Vanmorgen plaatste ik op de Facebook pagina van Vrijgevig Tienen een heleboel materiaal dat toebehoorde aan mijn hond Zuri. Nadat de relatie met mijn vorige partner eindigde, zowat 2 jaar geleden, bleven we een jaar co-ouderschap houden over onze prachtige Basenji. Dit jaar was belangrijk voor mij en mijn zoon. In mijn innerlijke bus ging het er nochtans heftig aan toe. […]
Een cliënte keek vandaag argwanend naar het kleine blauwe stoeltje dat ik had neergezet als symbool voor haar kleine meisje. Ze vertelde me dat ze al jarenlang probeert weg te blijven van dit meisje, en dat dat meestal goed lukt. Ze heeft geen idee wat ze er moet mee aanvangen. Ze is bang om overweldigd te worden door het verdriet. We praten wat over het meisje zonder dat ze naar het stoeltje kijkt. […]
Soms gebeurt het in het vierde gesprek, soms in het tiende en ook wel eens in het twintigste. Het moment waarop ik de zin uitspreek: ‘ je bent slachtoffer van een trauma.’ De cliënt in kwestie is in zijn of haar jeugd meedogenloos gepest, seksueel misbruikt of psychisch verwaarloosd. De reacties zijn heel verschillend. […]
