Dan ben je een heel weekend aan het sukkelen met een nieuwe layout voor je nieuwsbrief, je zoekt naar iets wat bij de nieuwe website past. Je klungelt in een programma waar je jaren niet meer echt in gewerkt hebt. Je test. Je test nog eens. En opnieuw. Dan komt er uiteindelijk een moment waarop je zegt ‘Foert, het is goed genoeg’ en je drukt op verzenden. Met die ene druk op de knop stuur je een mail naar enkele duizenden abonnees met de ongelooflijk ronkende titel Test10…

Ken je dat? Dat moment waarop je instant weet dat je een flater hebt begaan maar dat het te laat is om die te herstellen. Een kleine hartstilstand gevolgd door een paniekerig duwen op knopjes, goed wetende dat dit programma intussen de mails al aan het versturen is. Mijn innerlijke criticus was zelfs even van zijn melk want het duurde even voor hij in actie kwam: ‘Ga je me nu echt vertellen dat je net…?’ Ja Dus. Mijn zoon schrikt van mijn luide vloek en komt helpen. Zijn nuchtere vraag was of de inhoud wel goed was. Ja ja, de inhoud is goed. ‘Oké zegt hij’.

Gelukkig zit er blijkbaar op mijn bus ook een deel dat het hilarisch vindt en dat me de slappe lach bezorgt, het wil bijna dijen kletsend over de vloer rollen van plezier. Al dat werk, zovele uren aan de website bezig geweest, zo trots en blij en dan op het einde, in de staart, deze blunder. Dat is toch echt hilarisch, niet?

Tussen de zelfkritiek en de hilariteit, daar ergens huist het midden. Het vraagt wat tijd om er te raken. Naarmate de avond verder vordert lukt het steeds beter. Ik plaats een grappige commentaar in de studentengroep op Facebook. Mijn collega’s en vriendinnen horen het via Whatsapp. Dat helpt allemaal. Isolement creëert immers steeds meer schaamte.

De reacties rollen binnen, over de nieuwe website, allemaal positief. Mensen willen graag meedingen voor een gratis boek, er komen inschrijvingen binnen voor de gratis introductiemomenten. Iemand vindt de titel van de mail hoogst origineel. Had ik niet beter geweten… het had een perfecte marketingstunt kunnen zijn. Maar dat was het niet. Daarvoor was mijn nacht nog te onrustig. De kwetsbaarheid daar diep van binnen roert zich. Ik probeer het wat te troosten. Perfectie is niet van deze wereld. Mensen vinden het helemaal niet erg. Het is ook niet erg. Ik probeer mijn traditioneel truukje en bedenk of dit iets is waar ik op mijn sterfbed zal aan denken. Niet aan de fout. Misschien wel aan de opborreling van hilarisch plezier. Life. Het kan soms gewoon (h)eerlijk gênant zijn 😊

Marijke